«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται»

Pfffffffffff!!!! Για εμένα σήμερα δεν ήταν μια καλή μέρα. Είναι αυτό που λέμε ’’ξύπνησα στραβά’’. Βασικά δεν κοιμήθηκα. Είναι μία από αυτές τις μέρες του χρόνου που χωρίς λόγο η διάθεση είναι στον πάτο. Βέβαια, όπως έχει η κατάσταση σήμερα με τα συνεχή οικονομικά μέτρα και τον αγανακτισμένο λαό έτοιμο να εκραγεί από τα προβλήματα, το περίεργο θα ήταν οι άνθρωποι να είναι χαρούμενοι.

Αφού ‘’ξύπνησα’’, λοιπόν, και σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι, συνειδητοποίησα ότι έλειπαν όλοι από το σπίτι (μένω με τους γονείς μου και τη μικρότερη αδελφή μου). Η μανούλα μου μου άφησε σημείωμα να μαγειρέψω κιόλας (μην φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερα, αλλά με την όρεξη που είχα εγώ…).

Έφτιαξα κι εγώ τον καφέ μου, μήπως και ξυπνήσω και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Αλλά σε λίγο ούτε αυτό με ευχαριστούσε. Κάνω κίνηση, λοιπόν, να σηκωθώ από τον καναπέ και ρίχνω μία, καταλάθος, στον καφέ και πέφτει. Το μπεζ τραπεζομάντηλο έγινε καφέ, για την ακρίβεια runner, όπως το λέει η μαμά. Και ποιος την ακούει τώρα?! Γρήγορα-γρήγορα τα μάζεψα όλα και τα έπλυνα.

Μετά, αφού δεν είχα τι να κάνω άρχισα το ψαχούλεμα στο σαλόνι και έπεσα πάνω στις παιδικές φωτογραφίες. ‘’Ωραία’’, σκέφτομαι ‘’μήπως αλλάξει λίγο και η διάθεση μου’’. Τις κοίταζα αρκετή ώρα και χαμογελούσα. Όταν τελείωσα συνειδητοποίησα κάτι που μου φάνηκε εξωφρενικό. Όταν ήμουν μικρή είχα όνειρα, τα οποία άλλαζαν από ηλικία σε ηλικία, αλλά υπήρχαν. Σήμερα, όμως, συνειδητοποίησα ότι εδώ και καιρό έχω πάψει να ονειρεύομαι. Τα όνειρα μου σταμάτησαν ξαφνικά. Αν με ρώταγε κανείς πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε 10 χρόνια δεν θα ήξερα να του απαντήσω. Και μου γεννήθηκαν οι εξής απορίες: «Ποιά είμαι? Τί κάνω? Πού πάω?».

Συνειδητοποίησα ότι η χώρα από την οποία κατάγομαι, η χώρα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα μου στερεί τα όνειρα. Όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλους τους νέους της. Η χώρα αυτή αντί να δίνει ευκαιρίες στους νέους της τους ωθεί στο περιθώριο. Αντί να τους δώσει ένα χέρι για να πιαστούν, τους σπρώχνει ολοκληρωτικά στον γκρεμό.

Για μια στιγμή πελάγωσα. Είναι δύσκολο να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις μέλλον. Ενδεχομένως το επάγγελμα που θα ακολουθήσω δεν θα έχει καμία σχέση με το αντικείμενο σπουδών μου. Θα δουλεύω μια ζωή για να πληρώνω στο κράτος χρήματα, τα οποία εγώ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΚΛΕΨΑ. Πιθανόν δε θα γίνω ποτέ ανεξάρτητη, γιατί ποιος μπορεί να ζήσει με 300-400 Ευρώ. Δε θα αποκτήσω δική μου οικογένεια. Δε θα κάνω παιδιά, γιατί θα είναι καταδικασμένα από τη γέννησή τους να ‘’χρωστάνε’’. Θα μου πείτε «η ζωή είναι ωραία» και θα απαντήσω «η ζωή είναι ωραία όταν τη ζεις». Με αυτά και με εκείνα οι ‘’ευεργέτες’’ αυτού του τόπου (σκατά στα μούτρα τους) μας απαγορεύουν να ζούμε γιατί απλά έτσι τους βολεύει. Θέλουν να δημιουργήσουν ρομποτάκια, τα οποία θα δουλεύουν 15-20 ώρες την ημέρα και θα τους ρίχνουν λίγο νερό και ψωμί και αυτά θα τρίβουν τα χέρια τους.

Εμένα αυτή κατάσταση με πληγώνει αφάνταστα.

Πολλά είπα όμως και σας ζάλισα.

Η υπόλοιπη μέρα συνεχίστηκε ομαλά, ευτυχώς. Αλλά τι μπορεί να σου συμβεί αν είσαι όλη μέρα κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο χωρίς να δεις και να μιλήσεις σε κανέναν.

Ας ελπίσουμε πως αύριο η μέρα θα είναι διαφορετική, γεμάτη ενέργεια και χαρά!

Συγγνώμη αν σας κούρασα! Σας καληνυχτίζω….